In veel organisaties waar wij komen, willen mensen zo aardig zijn, dat er een onaardige cultuur ontstaat. In het één-op-één contact is iedereen aardig tegen elkaar, zelfs op het lieve af. Echter, zodra iemand niet aanwezig is, wordt er een stuk kritischer gesproken. Daarom deze blog, want aardig zijn, kan behoorlijk onaardig zijn.
Als wij mensen vragen elkaar direct kritische feedback te geven, valt er vaak een lange stilte. Vervolgens komen er verkapte complimenten verpakt in een kritisch jasje. Wanneer we vragen om feedback te geven over iemand die niet aanwezig is, komt het kritische gesprek opeens heel makkelijk op gang. We hebben het hier niet over roddelen, maar wel dat de kritische punten makkelijker worden (h)erkend en besproken in afwezigheid van de persoon in kwestie. Wat dan weer geïnterpreteerd kan worden als roddelen. Dit roept steevast de vraag bij mij op “Krijg ik dan wel de echte boodschap over mezelf te horen?”
Ik vraag of dit ook besproken wordt met de persoon in kwestie. Vaak is dit niet het geval. Daar is uiteraard een goede reden voor. Correctie: daar is uiteraard altijd een goede smoes voor. Zoiets als: “de ander staat daar niet voor open en dat zegt iedereen”. Persoonlijk ben ik nog nooit iemand tegen gekomen, die aangeeft niet open te staan voor feedback. Overigens geloof ik wél dat niet iedereen (in eerste instantie) even goed op feedback reageert, maar dat betekent niet dat het geen nut heeft! Óf dat het je ontheft van de verantwoordelijkheid om het direct te geven.
De indruk dat die ‘smoesjes’ legitimeringen zijn, kan ik niet helemaal van me afschudden. Legitimeringen om niet in actie te hoeven komen. Om niet het gevaar te lopen dat je zelf niet prettig reageert in een dergelijk lastig gesprek. Om niet de moed op te hoeven brengen om het lastige gesprek aan te gaan.
Terwijl dat nou écht aardig zou zijn. De ander weet wat hij/zij aan je heeft, krijgt de gelegenheid om zich af te vragen of hij/zij zich kan vinden in de feedback en dus zijn/haar gedrag aan wil passen. Maar belangrijker nog: de ander kan je vertrouwen. De ander weet dat je écht aardig bent en niet alleen aardig doet, ook in gesprek met anderen. En ook dat je de moed hebt om soms ‘onaardig’ te zijn en dat juist dát je zo aardig maakt.
Is dit altijd makkelijk? Nee, op de korte termijn waarschijnlijk niet. Maar op de lange termijn wel. Want zeg nou zelf: jij wilt toch ook dat mensen mét je praten in plaats van óver je?
Ook deze blog eindig ik met een oproep tot actie. Over wie heb jij de afgelopen tijd regelmatig geklaagd zonder dit met hem/haar te bespreken? Ga in gesprek! Deel jouw verhaal en luister oprecht, zonder continu te reageren, naar het verhaal van de ander. Want onaardig kan wel eens ontzettend aardig zijn. Dit vraagt moed, is lastig, maar wel nodig! Stiekem weet je dit al.
Wil jouw organisatie de cultuur verschuiving maken van “aardig onaardig” naar “onaardig aardig”? Is in jouw team sprake van aardig onaardig? Dan ben je bij Fresh Habits aan het juiste adres!
Meer blogs van ons lezen? Klik hier.