Persoonlijke ontwikkeling is hot. Een training daar, een workshop hier. Allemaal nuttig, goed dat het gebeurt en vooral blijven doen. Maar dit moet geen vervanging zijn voor het faciliteren van persoonlijke ontwikkeling binnen het dagdagelijkse werk. In mijn ogen is dit laatste te vaak het geval.
Fouten maken mag. Ik hoor het overal. Maar op hoeveel plekken gebeurt dit ook echt? Hoeveel werkgever laten medewerkers een opdracht doen die wellicht nét boven hun kunnen ligt? Want als je echt fouten mag maken, dan zou dit geen enkel probleem moeten zijn. Zeker binnen organisaties die hoofdzakelijk leveren aan externe klanten zie ik dit maar zelden gebeuren.
Investeren in medewerkers kan anders. Verkoop een project dat een senior medewerker in 100 uur kan realiseren voor 100 declarabele uren. Laat dit doen door een junior of een medior en geef hem of haar 150 uur om te besteden èn een ervaren sparringpartner om eventueel op terug te vallen. De junior/medior écht in ‘the lead’. Zie die 50 uren als een investering in de medewerker. Bied deze uitdaging, geef deze vrijheid en zorg dat hij of zij zich vertrouwd voelt bij de toegewezen sparringpartner.
Maar Jochem, wat heeft dit met het bouwen van een fiets te maken? Nou, door het bouwen van een fiets realiseerde ik mij hetgeen hierboven staat. Ik heb enige tijd geleden namelijk mijn eigen wielrenfiets gebouwd. Met het oog op de hele triathlon wilde ik mijn aluminium fiets inruilen voor een carbon fiets. Omdat mijn budget beperkt was, ben ik mogelijkheden gaan onderzoeken. Een vriend van me (Matthijs) heeft wel vaker een eigen wielrenfiets gebouwd, dus een van de opties die ik onderzocht was: losse onderdelen bestellen en de fiets zelf in elkaar zetten. Dit bleek meer dan 50% van het geld te besparen. Goed plan!
Meer te weten komen over fietsen en het onderhoud ervan was ik al langer van plan. Op google zocht ik al enkele keren wat workshops op, maar het kwam er nog niet van. Nou, 1 + 1 is in dit geval 2. Fiets onderhoud leren en een nieuwe fiets krijgen gaat samen.
Ik ben in ‘the lead’. Ik zocht de onderdelen uit en zorgde dat alles in huis was. Ik zocht op YouTube uit hoe ik specifieke handelingen moest doen. En ja, dat duurde vaak onnodig lang. Een ervaren fietsenmaker zou waarschijnlijk maximaal 20% van de tijd nodig hebben gehad, die ik eraan heb moeten besteden. Matthijs was mijn achtervang. Als ik echt fouten zou maken, wist ik dat ik hem kon bellen en dat hij het zou kunnen herstellen. Hij kwam zo nu en dan langs om mee te kijken en te helpen met de lastige handelingen. Waarvoor nog steeds mijn dank Matthijs!
Hier heb ik echt veel van geleerd. Ik had de verantwoordelijkheid en de vrijheid om het op mijn eigen manier te doen, maar ik voelde ook de veiligheid van een bekwame achtervang.
Zelf geloof ik erin dat dit recept nog veel mensen zou kunnen helpen. Laat iemand iets doen dat eigenlijk ‘net te moeilijk is’. Geef hem of haar écht de verantwoordelijkheid en vrijheid, maar bied ook de veiligheid. Daarnaast: zie de onnodige uren die dit kost als investeren in iemands persoonlijke ontwikkeling.
Op het werk kan dit ook. Precies hetzelfde als ik deed toen ik zelf mijn fiets bouwde. Het enige verschil is dat ik dit zelf kon beslissen en dat je op je werk vaak afhankelijk bent van je manager. Stiekem hoop ik dat er ergens door deze blog een medewerker een opdracht gaat krijgen die wellicht nét boven zijn of haar kunnen ligt. Uiteraard met de juiste support.
Wil je meer blogs lezen over onze kijk op talentmanagement? Kijk dan ook even op deze pagina.